ΆΝΤΙ

always under construction

κάντε κλικ στις εικόνες για πλήρες μέγεθος

:)

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ΦΤΗΝΑ ΜΠΟΥΡΔΕΛΑ ΤΗΣ ΠΡΩΙΝΗΣ ΖΩΝΗΣ





 Από rednotebook Λες και η επικαιρότητα στέρεψε από «πρωταγωνιστές», και ο γαλαξίας των trash αστεριών από σούργελα, μερίδα των ΜΜΕ ανέλαβε φιλότιμα την εξοικείωσή μας με το νεοναζί της διπλανής πόρτας
Της Χριστίνας Τσαμουρά
Υπάρχει μια άποψη, σύμφωνα με την οποία πρέπει με κάθε ευκαιρία τα ΜΜΕ να δίνουν λόγο στη Χρυσή Αυγή για να εκθέτει τις «ιδέες» της, κι αυτό γιατί έτσι θα εκτεθεί η ίδια στα μάτια του κοινού. Δι’ αυτής της οδού, λέει το επιχείρημα, ο κόσμος μαθαίνει τι εστί νεοναζί και φασίστας. Αν μάλιστα, σύμφωνα με το ίδιο σκεπτικό, το «κόλπο της αποκάλυψης» είχε εφαρμοστεί και νωρίτερα, θα είχαν ψηφίσει λιγότεροι τη Χρυσή Αυγή, καθότι οι «μπερδεμένοι» συμπολίτες μας θα είχαν ξεμπερδευτεί.
Δεν ξέρω αν ο Σταύρος Θεοδωράκης και οι Αναστασιάδης-Περρής, ξεκινώντας απ’ αυτή την άποψη, αποφάσισαν να δώσουν τηλεοπτικό χώρο και χρόνο στους δύο νεοναζί. Ελπίζω να είναι έτσι. Όμως, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, το καλύτερο για όλους μας θα ήταν να μην ξανασκεφτούν ποτέ να το επαναλάβουν. Με τέτοιες «υπεράνω», «χαβαλεδιάρικες» και «cool» στάσεις απέναντι σε ένα τόσο σοβαρό και επικίνδυνο φαινόμενο, κανείς «μπερδεμένος» ποτέ δεν «ξεμπερδεύτηκε». Στην καλύτερη περίπτωση εφησύχασε. Στη χειρότερη γνώρισε και ενδεχομένως …συμπάθησε. Εξηγούμαι.
Κάποιος εκτέθηκε, αλλά ποιος;
Τηλεθεατές με στοιχειώδη αντιφασιστικά αντανακλαστικά που είχαν την αντοχή (ή την ατυχία) να παρακολουθήσουν έστω και λίγο τους «Πρωταγωνιστές» της Κυριακής 13 Μαΐου, με καλεσμένο τον Μιχαλολιάκο, και το «ΟΛΑ» της Δευτέρας 14 Μαΐου, με καλεσμένο τον Καιάδα, δοκίμασαν τα νεύρα τους μέχρις εσχάτων. Αφού απελπίστηκαν από την έγκριτη ή λιγότερο έγκριτη δημοσιογραφική ανυπαρξία, στη συνέχεια μελαγχόλησαν με αγωνιώδη υπαρξιακά ερωτήματα του στυλ «πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για λίγη (παραπάνω) τηλεθέαση» και τέλος έπεσαν να κοιμηθούν με την πικρή διαπίστωση ότι αν εκτέθηκε κάποιος σ’ αυτή την ιστορία, αυτός σίγουρα δεν ήταν ο φασίστας καλεσμένος.
Cool στυλ και προπαγάνδα απρόσκοπτη
Στη μεν πρώτη περίπτωση, τους «Πρωταγωνιστές». Καθώς το γνωστό στυλ του Θεοδωράκη («Νύχτα…;», «Οπότε…;» κ.λπ.) δεν τροποποιήθηκε καθόλου από τα συνήθη, παρά την ιδιάζουσα περίπτωση καλεσμένου, καταλήξαμε να παρακολουθούμε μια –άνευ όρων από πλευράς δημοσιογράφου– παράθεση των «ιδανικών» του φασισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού. Ξέρω γονείς που κράτησαν τα 17χρονα παιδιά τους ξύπνια προκειμένου να δουν τον καταποντισμό των ακροδεξιών «ιδανικών», και αντ’ αυτού βρέθηκαν να ενημερώνονται οικογενειακώς «σωστά και υπεύθυνα», από τον καθ’ ύλην αρμόδιο φύρερ-Μιχαλολιάκο, για τις «αντιλήψεις» του περί βίας, ιστορίας, Ολοκαυτώματος, πολέμου, φυλετικής καθαρότητας, αλλοεθνών, μεταναστών, ομοφυλόφιλων κ.λπ. Ακόμη κι αν δεχτεί κανείς, γενικά μιλώντας, το επιχείρημα ότι σε μια συνέντευξη το θέμα δεν είναι να μάθουμε τη γνώμη του δημοσιογράφου αλλά του συνεντευξιαζόμενου, το βασικό ερώτημα παραμένει μετέωρο: Από πότε οι δημοσιογράφοι σταμάτησαν να πιέζουν και να στριμώχνουν αυτόν που έχουν απέναντί τους; Θα μου πείτε, «έτσι είναι οι εκπομπές του Θεοδωράκη». Ναι, αλλά αν είναι έτσι και δεν μπορούν να γίνουν αλλιώς, τότε ας προσέχουν ποιους καλούν.
Καλό παιδί ο φασίστας – και γλυκούλης
Στη δεύτερη εκπομπή, το «ΟΛΑ», είχαμε την ευκαιρία να δούμε πώς «κανονικοποιείται» μια οριακή και –επιτρέψτε μου–στρατόκαυλη προσωπικότητα, που αν δεν ήταν επικίνδυνη, λόγω της ένταξής της στο ανάλογο πολιτικό περιβάλλον, ίσως να ήταν απλώς φαιδρή. Ο γνωστός Καιάδας (το πρώην ντελιριακό «μέταλλο», που την προηγούμενη εβδομάδα έδωσε μια καλή γεύση στους δημοσιογράφους για το τι εστί νέο-ναζί), Αναστασιάδη θέλοντος και Περρή επιτρέποντος, ξαναγεννήθηκε στη μικρή μας οθόνη ως «ένας από μας». Συζητώντας και χαριεντιζόμενοι μαζί του, σα να είχαν να κάνουν με τους συνήθεις νεαρούς και νεαρές των τάλεντ-σόου, κατάφεραν χωρίς ιδιαίτερο κόπο να «νομιμοποιήσουν» κοινωνικά έναν τύπο που μέχρι χθες έκανε το πανελλήνιο να φρικάρει. Όχι πια σήμερα. Χάρη στο «ΟΛΑ», ο Καιάδας είναι πλέον ένας λίγο περίεργος μεν νέος (αλλά ποιος δεν είναι λίγο περίεργος τελικά;), ένα λαϊκό παιδί που ερωτεύτηκε τη γυναίκα του στο κόμμα, οικογενειάρχης και πατέρας ενός μωρού τρεισήμισι μηνών, και άρα «άκακος», βάσει στερεοτύπου. Κάποιος με τον οποίο θα μπορούσαμε να είμαστε γείτονες και φιλαράκια, αν όχι να του εμπιστευτούμε το baby-sitting του δικού μας μωρού. Δεν είναι τυχαίο που, την επόμενη μέρα, παρουσιάστρια της πρωινή ζώνης χαρακτήρισε τον Καιάδα «τελικά, γλυκούλη».
Θέλει και συμπέρασμα;
Οι δύο εκπομπές είναι υψηλής θεαματικότητας. Αναφέρομαι σ’ αυτές γιατί αυτές είδα, όσο άντεξα. Αλλά και γιατί συμβάλλουν καθοριστικά, όπως γενικά η τηλεόραση, στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Αν ο στόχος τους είναι να κάνουν την κοινωνία να συμπαθήσει τους φασίστες, καλά το πάνε. Ας συνεχίσουν έτσι. Αν όχι…