ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Πριν από κάμποσα χρονια όταν ο yo μου 

ήταν στην A' γυμνασίου, διάβασα ένα κείμενο 

στο βιβλίο της γλώσσας που επιβεβαίωσε 

την άποψη μου για την διαστρέβλωση των 

αξιών που περνάει το εκπαιδευτικό μας 

σύστημα.Αναφέρομαι στο κείμενο 

"τo δελφίνι κι ο σπάρος":

Μια μέρα ο σπάρος άρχισε να παινεύεται πως είναι το πιο γρήγορο ψάρι ,πιο γρήγορο και από το δελφίνι ακόμη ,που είναι το ωραιότερο,το ταχύτερο και το εξυπνότερο από όλα τα κήτη.

Το δελφίνι έτυχε να περνάει την ώρα εκείνη από κοντά κι άκουσε την κουβέντα.Στάθηκε,ζύγωσε πιο κοντά και ρώτησε το σπάρο:

-Αλήθεια με ξεπερνάς στο τρέξιμο;

-Σε ξεπερνάω!

-Εμπρός!Έλα να τρέξουμε!Δέχεσαι;

Τι να κάνει ο σπάρος;Μπορούσε να αρνηθεί;Θα γινόταν ρεζίλι μπροστά στα άλλα ψάρια.Σκέφτηκε μια στιγμή κι έπειτα είπε:

-Δέχομαι.Μόνο θέλω να μου δώσεις λίγο καιρό να βρω να φάω κάτι για να δυναμώσω.

-Ωραία,φάε.Έπειτα έλα αμέσως για τον αγώνα.

Πήγε παραπέρα ο σπάρος μα δε νοιάστηκε για το φαΐ.Μόνο βρήκε τους

άλλους σπάρους κι έκανε συμβούλιο.

-Το και το,παιδιά.Έμπλεξα σε αγώνα δρόμου με το δελφίνι και τώρα…. καταλαβαίνετε.

-Καταλαβαίνουμε…είπαν οι άλλοι.

-Να πάρω πίσω το λόγο μου δεν μπορώ.Κι όσο για τη νίκη……δελφίνι είναι αυτό…!

-Στάσου είπε αργά ένας γεροσπάρος,θα γίνει το εξής:Θα πεις στο δελφίνι: «Θα τρέξουμε τρία μίλια.Από εδώ ως εκεί».Αυτά, λοιπόν,τα τρία μίλια εμείς θα τα μοιραστούμε μεταξύ μας.

-Δηλαδή;Δεν καταλαβαίνω….

-Να εμείς θα σκορπίσουμε από την αφετηρία ως το τέρμα.Κάθε εκατό διακόσια μέτρα θα στέκεται ένας από εμάς.Ο τελευταίος θα στέκεται ακριβώς στο τέρμα.Και θα τερματίσει πρώτος!Εμπρός πιάστε όλοι τα πόστα σας.Κι εσύ τράβα πες στο δελφίνι «είμαι έτοιμος».

Πήγε ο σπάρος, βρήκε το δελφίνι,άρχισε ο αγώνας. Πήρε δρόμο το δελφίνι,σίφουνας σωστός.Κάποια στιγμή,στρέφει,κοιτάζει για το σπάρο,φωνάζει: «Σπάρο,σπάρο!»

-Μπρος πάω!Ακούστηκε μια φωνή από μπροστά.

Παραξενεύτηκε,ταράχτηκε το δελφίνι.Ακούς εκεί να τον προσπεράσει ο μικροσκοπικός αδύναμος σπαράκος!Θυμώνει,βάζει τα δυνατά του και σκίζει τη θάλασσα πιο γρήγορα.Προχωρεί κάμποσο και πάλι κοντοστέκεται,στρέφει και ξαναφωνάζει; «Σπάρο!Σπάρο!».

-Μπρος πάω!Ξανακούγεται πάλι η φωνή του σπάρου,από μπροστά.

Άφρισε το δελφίνι από το κακό του,άφρισε και η θάλασσα καθώς την έσκιζε φρενιασμένο.

Ζυγώνανε πια στο τέρμα.Σπάρος δε φαινόταν πουθενά.

-Σπάρο,σπάρο!φωνάζει Τρίτη φορά το δελφίνι σίγουρο πως τον άφησε πολύ πίσω.

-Μπρος πάω!Ξανακούγεται η φωνή του σπάρου από το τέρμα αυτή τη φορά.Είχε τερματίσει πρώτος!Δηλαδή είχε τερματίσει για λογαριασμό του ο άλλος σπάρος που είχε το πόστο του στο τέρμα.

Και τότε το δελφίνι δεν άντεξε πια,έσκασε από το κακό του.

Ο σπάρος, τύπος του κλασικού νεοέλληνα 

"ξέρεις ποιος είμαι εγώ" , κομπάζει 

συγκρίνοντας  τον εαυτό του με τις αξίες του 

δελφινιού "γρηγορότερο ωραιότερο 

εξυπνότερο"- όπως στο κείμενο αναφέρεται - 

στήνοντας ολόκληρη πλεκτάνη με τους 

ομοειδείς του και έχοντας πλήρη επίγνωση 

του ψέματος του , καταφέρνει μια ψεύτικη 

στην ουσία νίκη εναντίον του δελφινιού κι ότι 

αυτό αντιπροσωπεύει.

Αυτό που διδάσκεται είναι η γνωστή 

νεοελληνική λαμογιά που ταλαιπωρεί τον 

τόπο και έχει αντικαταστήσει την ουσία και τις 

πραγματικές αξίες .

Δεν είναι ο μικρός αδύναμος σπάρος και τo 

κακό δυνατό δελφίνι όπως προσχηματικά 

διδάσκουν πολλοί φιλόλογοι αλλά η 

επικράτηση του κίβδηλου απέναντι στην 

αληθινή αξία

Μετέτρεψα ελαφρώς τo παραμύθι 

περισσότερο σαν μια ανάγκη να 

αποκαταστήσω  την αξία της αλήθειας στα 

μάτια του γιού μου

Σήμερα μετά από 8 χρόνια τo δημοσιεύω 

θεωρώντας τo "προφητικό" της ηθικής και 

οικονομικής κρίσης που βιώνουμε ...

(clik to open)